Ing sisih mburi
Biyen aku ndemek tanganmu, aku ora ngerti pira, aku ora ngerti yen akeh, ora yen ora, bisa uga ora, ora kaya iki. Nanging kebingungan miwiti nulis iki meh ora perlu nalika apa sing wis ora ana artine maneh karo tonggak sejarah sing ngilangi sejarah sing ora ana. Ora ngono ora, ora kaya ngene.
Kabeh diwiwiti kanthi sentuhan pucuk kuku sing ora resik, sing apik lan dawa, akibat saka rutinitas, kabeh guyonan kontak digital film ET Grinding, ora penak, ora sopan, ora lucu banget. Statis ing karpet kelas nggawe percikan sethithik ing falenge kaping telu, langsung karo kobongan geni, sing asring kedadeyan nalika aku duwe kebiasaan nyeret sikilku lan frekuensi sampeyan ing sol karet. Ing kono rampung, ora ana maneh.
Sore kasebut kliwat ing kuciwane Datashow sing anget kuping, ora ngarep-arep rampung dina Setu, tawa foto saka wektu liyane sing ora bakal bali. Wayahe teka, awan, wengi, kayane mung sedina. Ngenteni nedha bengi, supaya sampeyan teka, sampeyan ngguyu. Sepisan maneh, salam isinan ing tangan, ngguyu urip sing ora bisa diendhani, tampilan hormat sing jujur, rasa kuwatir sing kudu ditindakake.
Nanging ing lawang peteng sing peteng kasebut, kanthi arbor ing sadhuwure lianas sing kelainan, aku ngrasakake empuk tanganmu ing tanganku. Cepet utawa mengko, kanthi perasaan sing padha lan luwih kuat ing kursi ngarep mobilku; siji, siji teka, alus lan polos saka sempit portal lan ati-ati saka lantai watu sing durung mesthi. Sensasi kulit alus ing 19 rambut mung 1.83 sentimeter persegi ing sisih mburi tanganku krasa adhem. Ing regresi logaritma, dheweke bristled, nggawa sensasi kasebut liwat folikel, menyang pangkalan, kanthi reaksi nabrak angsa, nembus lapisan kornea, rawan lan spiny lan pungkasane mecah kanthi kuat ing tulang scaphoid. Banjur kanthi radikal positif, kanthi intensitas sing kurang, nanging sesambungane padha, tangine terus-terusan supaya ora lali tonggak sejarah.
Iki minangka kedadeyan sing ora dikarepake ing wektu kanak-kanak nalika dakkira ndeleng sampeyan ing papan liya. Karo mesam-mesem padha, ngrasakake jerami soda, nalika alis sampeyan ndeleng kula kaya ora ana wong liya. Ora ana kenangan liyane, nalika aku bakal ndeleng sampeyan kanthi kebetulan puteran kasebut, kanthi rasa ala sing mbebayani nalika ditinggalake, ing kadohan lan kelalen kutha-kutha sing mboseni. Yen dipikir, adhem kaya kebangetane, dina liya, wengi liyane, dina Jumuah, dadi apa… aja lunga… aja lali aku…
Aku bisa ngrasakake parchment endi ing trarrosque mbalikke intensitas kulit Gamelan sampeyan, amarga maju saka titik inflasi sing ora ana tanpa integral, yaiku kontak saka metacarpal sing lemes menyang phalanx sing diwiwiti crita iki. Iki utawa liyane, sampeyan, aku, urip dhewe. Saben inci mburi tangan sampeyan ngelingake manawa aku ana, kanthi perasaan sing ora bisa dilalekake ing wayah wengi Selasa, dudu sing iki, dudu sing terakhir.
Banjur aku kangen dheweke. Asmara ing sisih mburi tangan sampeyan ora kuwat, kanthi ora sengaja utawa ora sengaja sampeyan ngalahake eseman saka eyelash kiwa, ing endi katon ana tahi lalat lan sadurunge rambut tiba ing rai; ora akeh, ora sithik, untaian nganggo untaian. Sensasi sing padha sing nyebabake dina Setu awan, kanthi semangat Kamis sing ditinggal, kabeh katon padha maneh. Nalika nampa status, kanthi banyolan sing apik kanggo ndhelikake stres lan maneh, rumangsa yen kabeh bakal padha. Maneh, ora anyar, kanthi ngelingi wayahe sing ngluwihi kaluhuran.
Kanthi lan tanpa ngarep-arep bakal ana liyane, luwih becik. Kanthi mburi tangan sampeyan, dina Senen liyane, ora kaya dina Selasa, ya kaya ngono, dudu karo wong liya.
