Ninggalake Venezuela menyang Kolombia - Odyssey Kula

Apa sampeyan nate ngrasakake awak tanpa nyawa? Aku ngrasakake akhir-akhir iki. Organisme kasebut dadi entitas inert sing mung ngrasa yen urip amarga ambegan. Aku ngerti manawa angel dingerteni, lan luwih-luwih maneh sadurunge aku seneng gumunggung minangka wong sing positif, kebak katenangan spiritual lan emosional. Nanging, nalika kabeh ciri kasebut sirna, sampeyan mula rumangsa ora ana apa-apa utawa sing penting.

Ing njaba aspek ideologis, politik utawa kontekstual, mung kanggo nanggepi panjaluk Golgi, aku dakkandhani. Kabeh wong bisa narjamahake apa sing dicritakake media, utamane ing level internasional. Ing kene, aku mung menehi sampeyan kepiye carane kepengin lunga saka Venezuela menyang Kolombia.

Minangka kabeh kanggo aku ing Venezuela, sadurunge krisis iki.

Katentremanku rampung nalika kabeh wiwit owah ing Venezuela, sanajan aku ora bisa nemtokake kapan ambruk, kanthi invasi masalah sing ora dakkarepake bakal kelakon. Aku uga ora ngerti kepiye carane ngrembaka ing pikiranku kaya jaman epifani, keputusan kanggo ninggalake negara lan kulawarga; sing, nganti srengenge saiki, dadi perkara paling angel sing kudu daklakoni.
Aku bakal nyritakake babagan perjalananku kanggo ninggalake Venezuela, nanging pisanan, aku bakal miwiti kanthi nggambarake kepiye urip ing negaraku. Iku kaya negara normal; sampeyan bisa bebas nindakake apa wae, entuk roti kanthi kerja keras, manggon ing tanah lan papan sampeyan. Aku digedhekake ing basis saka kulawarga manunggal, ngendi malah kanca-kanca iku sadulur lan sampeyan ngerti sing hubungan paseduluran praktis dadi ikatan getih.
Nenekku yaiku sing dhawuh, dheweke dadi tugu kulawarga, amarga kabeh iki dadi wong produktif, kaya sing diandharake ing tanahku echaos pa 'lante. Papat sedulurku dadi kekagumanku, lan sedulurku sing nomer siji -sing luwih tuwa tinimbang sepupu– lan ibuku, alesan kanggo urip. Aku tangi ngucapke matur nuwun saben dina dadi kagungane kulawarga sing. Kaputusan budhal ana ing pikiranku, ora mung amarga kudu maju, nanging amarga masa depan anakku. Ing Venezuela, sanajan aku nyuwil bali saben dina lan nindakake ewu prakara kanggo dadi luwih apik, kabeh isih luwih elek tinimbang sadurunge, Aku felt kaya aku ing kompetisi Survivor, ngendi mung urip, abuser lan bachaquero sing menang.

Kaputusan kanggo ninggalake Venezuela

Aku mangertos cara hard sing ing Venezuela, kesempatan ora ana, malah paling dhasar wis cacat: lack of listrik, banyu ngombé, transportasi lan pangan. Krisis tekan mundhut nilai ing wong, sampeyan bisa ndeleng wong sing mung urip mikir carane cilaka wong. Kadhangkala, aku lungguh mikir yen kabeh sing kedadeyan amarga Gusti Allah ninggal kita.
Aku wis sawetara sasi planning trip ing sirah, sethitik dening sethitik aku bisa ngumpulake watara 200 dollar. Ora ana sing ngerti lan ora nyana yen dheweke bakal menehi kejutan kasebut. Rong dina sadurunge aku lunga, aku nelpon ibu lan ngandhani yen aku arep menyang Peru karo sawetara panas (kanca), lan aku bakal ing terminal dina tuku tiket bis sing bakal teka ing halte pisanan, Kolombia.
Ing kene torture diwiwiti, ana sing bakal ngerti, ora ana sing kaya ing negara liya, ora bisa tuku tiket utawa tiket lelungan ing wektu sing dikarepake. Rong dina aku turu ing terminal, ngenteni bis siji teka, amarga armada mung duwe mobil loro amarga kekirangan suku cadang. Pamilik baris ngliwati dhaptar saben 4 jam supaya wong bisa ngamanake posisi, kanthi ukara:

"Sapa sing ora teka nalika dhéwéké lolos daftar mundhut dhèwèké"

Departure saka Venezuela

Iku apik tenan ing segara wong-wong sing bakal njupuk dalan sing padha karo kula, lanang, wadon lan bocah-bocah ing terminal; sing mesthine kudu disorot, iku nggegirisi, dadi ora apik lan akeh wong sing nggawe sampeyan rasa claustrophobic.

Aku ngenteni rong dina ing kana, ngadeg antri kanggo tuku tiket. Aku durung miwiti lan krasa pesimisme sing nyebabake krisis mau nggawe aku kepengin nyerah, nanging aku ora. Nulungi aku duwe kanca ing sisihanku lan kita kabeh saling ndhukung kanggo nggawe kita luwih apik; antarane guyonan lan telpon saka sedulurku. Banjur wayahe pungkasane numpak bis menyang San Cristóbal - Negara Bagian Táchira. Regane tiket yaiku 1.000.000 saking Bolívares Fuertes, meh 70% saka gaji minimal nalika iku.

Dheweke ngenteni pirang-pirang jam lungguh ing bis, sing paling apik yaiku paling ora aku duwe Wi-Fi kanggo nyambungake aku, aku weruh kepiye ing pirang-pirang bagean ana pos pemeriksaan Garda Nasional, lan supire mandheg sedhela banget, dheweke menehi dhuwit supaya bisa dilanjutake. Nalika tekan San Cristóbal wis jam 8 esuk, aku kudu golek transportasi liya kanggo tumuju Cúcuta. Kita ngenteni lan ngenteni, ora ana jinis transportasi, kita ndeleng wong mlaku kanthi nggawa koper, nanging, kita ora duwe risiko lan mutusake tetep ana ing kana. Ngenteni ngenteni rong dina, kabeh sing turu ing alun-alun, nganti bisa numpak taksi bareng, saben wong mbayar 100.000 Bolívares Fuertes.

We ninggalake 8 ing esuk iki nganti Cúcuta, sing paling mbebayani, kita kudu ngliwati 3 alcabalas, siji saka CICPC, liyane saka Polisi Nasional Bolivarian lan pungkasan saka Garda Nasional. Ing saben alcabala, padha nggolèki kita kaya-kaya manawa kita padha dadi pengacara; looking for apa sing bisa njupuk saka kita, aku mung duwe sawetara barang, ora ana regane lan 200 $; sing aku katahan ing panggonan sing bisa dilacak

Sawise tekan kana, wis jam 10 esuk, lan sampeyan bisa ndeleng wong ngarani penasihat. Iki -mesthine- nyepetake proses stamping metu antarane 30 lan 50 $, nanging aku ora ngenteni apa wae, kita mandheg ing jembatan kanggo nggawe antrian lan pungkasane ngetik Cúcuta. Dadi nganti dina esuk ing 9 bengi sing bisa dicithak paspor metu.

Dheweke ngandhani yen kanggo cap paspor imigrasi Kolombia, kita kudu duwe tiket menyang tujuan sabanjure, lan amarga wis jam 9 bengi, ora ana kantor tiket mbukak kanggo tuku tiket menyang tujuan sing sabanjure. Wong bengok-bengok.

wong-wong mau bakal nutup wates kasebut, wong-wong sing ora duwe tiket kudu tetep kene, ora bakal bisa pindhah menyang titik kontrol sabanjure.

Kahanan dadi luwih kuat lan worrisome, kita weruh wong-wong sing ketaman njupuk posisi ora resmi, lan padha ngomong:

Wong kudu cepet mutusake apa sing kudu dilakoni, sawisé 10 ing wayah wengi, para gerilyawan paramiliter nyuwun dhuwit lan njupuk kabeh saka kabeh wong.

Kanthi mirah, ing keprihatinan amrih ora ngerti apa sing kudu dilakoni, penasehat muncul sing dadi kanca saka ngendi aku manggon ing Caracas, njupuk kula lan kanca-kanca menyang kantor pemilik salah sawijining jalur bus, padha ngedol kita saben wacana ing 105 $ lan padha mutusake kita papan kanggo turu, nganti dina esuk.  

Ing wayah wengi aku ora bisa ngaso, aku yen ing wayah wengi aku ngenteni sedhih banget yen diwiwiti, nalika esuk teka, ngetokake antrian kanggo nutup paspor ing imigrasi saka Kolombia, lan pungkasanipun kita bisa mlebu.  

Ora kabeh wong seneng seneng lulus, kaya aku. Wong-wong sing mikir emigrasi kudu pancegahan; Perjalanan iki kayane cekak, nanging ora gampang ngliwati kahanan sing nate dialami lan uga aku weruh. Ana prekara sing luwih ora dakpateni.

Siji seneng ngomong negara sing paling apik, amarga patriotisme digawa dening kabeh wong, tresna marang tanah sing kita lair, kanthi gendera sing ndadekake kowe nangis nalika ndeleng klambi wong sing nggoleki koin ing pojok Bogotá. 

Rasane iki angel, amarga pengin cedhak karo kulawarga. Aku mesthi optimis, sanajan kangelan; Lan sanajan aku duwe kapercayan, kabeh iki bisa ngilangi pangarep-arep ing wektu cendhak. Siji-sijine perkara sing ora ilang yaiku rasa tresna marang kulawarga. Saiki aku mung pengin anakku duwe masa depan sing luwih apik.