Ninggalake Venezuela ing wayah sore

Aku sawetara ngerti kahanan ing Venezuela, Aku ngomong sawetara amarga aku ngerti sing Venezuela ora tengah alam semesta, lan mulane ana wong sing ora ngerti ngendi iku. Akeh wong sing maca, ngrasa lan nandhang sangsara saka njaba, sawetara sing yakin dheweke ngerti apa sing kedadeyan, padha nggawe pengadilan nalika ora tau mlebu Venezuela, lan aku yakin dheweke ora bisa tahan ing kondisi ing ngendi iku, kanggo wong liya kita kudu bisa urip ing kabeh indra, psikologis, politik, ekonomi, emosional.

Dadi, aku kepengin weruh apa sebabe judhul iki, amarga aku kudu ninggalake Venezuela, aku mutusake bebarengan karo bojomu nalika pemadhepan sing sepisanan ditindakake, paling sethithik jam 42 tanpa layanan listrik, tanpa banyu, tanpa bisa tuku ora ana sing bisa ngobati kita, urip apa sing ana ing kulkas supaya ora kuwat.

Aku pitutur marang kowe sing manggen ana game psikologis, iku serangan ing stabilitas emosional, ora gampang banget ana - Aku ngomong ana amarga ana sampeyan ora manggon, sampeyan bisa urip- ing papan sing umum ana paranoia. Paranoia nalika sampeyan mangkat awan utawa wengi, paranoia nalika arep kerja lan sampeyan ora ngerti yen bakal teka utawa yen bakal bisa mulih, paranoia nalika duwe 12 cangkeme kanggo dipakani lan mung siji sumber penghasilan (tambang) - alhamdulillah aku duwe siji kesempatan sing ora duwe akeh - lan mbantu aku njaga sirah sanajan awak tenggelam.

Sawise dadi profesional Geografi, kanthi hak istimewa sing ora duweni akeh, aku ora nate mbayangake yen aku bakal urip ing pulsa murni saka freelancer. Manfaat maneh katrampilan minangka tutor, panulis lan luwih saka sepisan dadi pujangga.

Bayangake, panganan 12 tutuk, kerja mbatalake mbutuhake layanan Internet lan listrik supaya bisa ngasilake lan BOOM - Blackout Nasional-, aku takon apa sing bakal kedadeyan yen urip akeh wong gumantung marang sampeyan, lan kegagalan kaya ngono, Sampeyan ora bisa nindakake apa-apa, wedi, ora mesthi nyerang sampeyan lan sampeyan bakal kepengin weruh apa bakal ditindakake tanpa layanan sampeyan, amarga ana sing kudu jelas, sapa sing kudu duwe karyawan terpencil sing wis pirang-pirang minggu tetep ora komunikasi, lan wis gagal ngasilake.

Padha incommensurable kangelan sing ngadeg ing kahanan kuwi, weruh yen kabeh padha duwe banyu kanggo ngombé lan siram, yen wis dipangan ing paling pindho dina, lugging gendul 30 liter undhak-undhakan munggah menyang lantai 14, utawa 12 (ing omah saka tuwane) sing bisa mangan lan ora rusak ing jam 48, mangerteni lan medicine darurat perlu lan sampeyan ora bisa tuku manawa sampeyan duwe, lan ndedonga marang Gusti Allah supaya ora ana apa-apa sing bisa ditindakake lan terus nganti cahya teka lan sampeyan bisa tuku, padha ora ngerti, Aku pitutur marang kowe apa sing manggen ing kahanan sing.

Game iku kanggo nyandhang, aku mikir kahanan iki, kanggo terus ngilangi kebebasan, dadi wiwit ngombe banyu, nalika dina pisanan gagal, banjur loro, banjur telung, taun 5 sing mung nikmati layanan saka ngombe banyu sepisan seminggu. Kanthi iki, aku ora ngupayakake kanggo ngobati aku, nanging aku mung menehi sketane sethithik babagan apa sing manggon ing Venezuela, nalika sampeyan ora duwe dhasar, nanging sampeyan bisa munggah saben dina, sampeyan bakal nunggu kanggo ngawula marang wong liya lan sampeyan - masak, ngumbah, ngresiki, amarga aku uga ibu rumah tangga - sampeyan kerja saka 14 nganti jam 16 - kadhangkala luwih -, lan ngirim karya sing apik lan kualitas.

Kanggo nyoba njaga penghasilan, aja nganti kelangan kesempatan sing wis diwenehake lan terus urip. Aku lan bojoku, mutusake saiki wayahe budhal, kanthi tabungan sawetara, lan kanthi pitulung gedhe sing diwenehake kulawarga saiki, kita nggawa tas kanggo golek sing luwih apik. Ya, njupuk keputusan gampang, bagean sing angel ditindakake mengko nalika pamrentah ngumumake manawa sistem listrik nasional terus gagal lan restorasi layanan listrik bakal parsial.

OK, aku ngira iki bakal dadi perkara sing sederhana kaya ngemas lan budhal, nanging nalika nggawe dhaptar tugas, aku ngerti yen dina sadurunge lelungan aku kudu nindakake tugas luwih dhisik, kanggo ngirim sesuatu sing bakal tegese bosku, sing sanajan ana ing kahanan sing mbebayani kaya ngono, isih tetep mantep lan tekad ora bakal kelangan kerja. Kita duwe pitulung gedhe saka sedulurku bojomu, sing nawakake golek tiket lan mbayar nganggo kertu kredit, lan nalika teka kita bakal mbayar mbayar maneh.

Passages dipikolehi ing maskapai sing ora kondhang, kanggo Selasa 19 Maret, mung kanggo minggu lan setengah saka panjelasan gedhe pisanan. Kanggo ngejarke, maskapai nemtokake maneh program kanggo faults electrical lan penerbangan dilulusake kanggo dina 2 ing April. Sajrone minggu saka 17 ing wulan Maret aku ngetutake kesalahan ing ngendi wae aku urip, nanging, ing omah ibune, dheweke luwih stabil, amarga ana ing tengah kutha, mula aku nyritakake dheweke yen kita bakal melu minggu ing omah kanggo bisa nggarap karya.

We manggon saka ana 18, kabeh tindak lancar, aku makarya harder saka tau kanggo overtake kabeh, mung supaya padha rincian minutest, lan mung ing dina aku rampung munggah siji saka berkas pungkasan, Gagal daya liya ana ing 26 Maret, dina sing kita padha looking for amarga kita bisa tim, kanggo njaluk menyang omah, lan mundhakaken flights 14 saka undhak-undhakan aku nyuwil, aku lunga menyang gupuh, tangan padha goyang, wis kaku kurang, aku felt elek. Jam-jam 50 liwati, nganti pungkasane layanan listrik bali, dina kuwi aku mutusake kanggo mulai ngempalaken, aku ngomong yen aku kudu ngayomi kabeh jam sing bisa, amarga aku ora ngerti nganti kapan aku bisa seneng.

Salah siji bab sing paling angel kanggo njaluk 30 taun 23 kilos, 30 taun pengeling-eling lan utamané sandhangan last-, aku ditarik metu kakus paling 8 tas saka sandhangan kanggo menehi adoh, aku sumurup ana akeh wong sing Aku seneng lan bisa dadi bantuan antarane akeh sing perlu. Ing rong jam kanggo miwiti nggawe tas 4 PM, lampu tindak medal, lan teka menyang 1 AM, bojoku tangi munggah minangka Zombi, lan marang kula nalika bakal tetep siyaga - kanggo seneng light- aku ora aran kaya Sampeyan welcome lan aku terus turu.

Pengepakan minangka tumindak wani. Kadhangkala sampeyan kudu adhem. 

Banjur aku weruh manawa pas karo koper lan lemari kosong, Maya, segawonku nyawang aku saka mburine kunci raine. Aku wis ora tahan maneh lan banjur nangis.

Ing tengah wengi, kita tindak menyang daleme kakung-kakange, mbayar dhawuhe, lan ngucapake pamit, mbengung nuli mbukak kulkas, lan mung duwe sepasang keju lawas, enem endhog lan es, gambar sing kaya mengkono We takon sing wis dipangan dina sing, lan padha marang kita - sepi putri, tetanggan sing ditundha, padha digawe kita pot saka kacang buncis, sing dipangan bareng karo arepa, lan dina liyane endhog kanggo loro karo keju grated-.

Iku kabeh sing sampeyan ora pengin krungu, nanging apa sing kedadeyan, sanajan sampeyan wis ngerti, sampeyan kudu tansah siap kanggo liyane. Iku kahanan sing sampeyan aran kaya game saka Nylametake, sampeyan kudu disiapake yen sampeyan mangan, utawa ora mangan utawa sampeyan pancen mbebedake lan sampeyan entuk kekebalan - sampeyan nglampahi dina sing lancar, tanpa komplikasi - nanging sing siji ing jutaan.

Dina iki, dheweke menyang bank, tuku obat-obatan, banyu, wadhah lan wadah soda banyu nganggo uyah, supaya bisa luwih suwe yen cahya mudheng lan ora duwe panganan. Telung dina sadurunge kita lunga, kita duwe tes getih, ibu, bapak, bojomu, sedulurku lan aku, lan beda-beda surprise - sedulurku, bapak lan ibu didiagnosa ngalami anemia abot. apa mikir Saiki aku kudu ngentekake luwih akeh dhuwit supaya bisa tuku protein luwih akeh, amarga apa sing dikirim ora cukup, mula kita mulai ngukur lan aku tuku tomat tomat lan jambu - paling ora duwe omah.

We balik omah, lan bojoku wiwit koper koper, kabeh tanpa masalah, tanpa wates, nganti aku nampa telpon saka kanca, sing ngomong yen aku kudu ing bandara nganti seprene, amarga cek ing iki wis rampung kanthi manual, ngurus kegagalan daya - amarga salah sijine piring listrik ing bandara wis dibakar, lan sing liyane kerja ing setengah mesin - kanggo ngrampungake kaya sing bakal diomongake bapakku.

Ing pungkasan kita mutusaké kanggo pindhah mudhun kanggo bandara ana ing 2 AM, supaya sembarang jenis mishap, kita teka ing 4 AM, lan personel maskapai teka ing 9 AM, kita padha pisanan ing baris, kita pass ing kita nguripake lan mung sawise check-in, padha nyritakake yen cahya lumaku ing Caracas lan wis ditunggu.

Kita ngalahake kahanan, sabanjure dadi review, kabeh padha njupuk saka koper, ing Venezuela pengawal looking sembarang alasan kanggo mriksa lan njaluk dhuwit, Aku lulus review, lan nutup metu ing migration. We manggon ing gapura lan mulai nliti apa sing arep mangan, kita teka ing panggonan arepas lan nalika padha ngliwati kertu, padha mbayar dhuwit saka akunku, nanging titik ora ndaftar, supaya dhuwit isih ana ing limbo lan aku ora mangan.

Wis ing 12: 45 PM ngrambah bidang, liyane relief, nanging gerakan saka pengawal wiwit maneh - wektu iki review- liyane kena kula kanggo kelamin, suitcase liwati liwat mesin lan wektu iki takon kula kanggo mbukak maneh Kita isih ngenteni pesawat nunggang ing 2: 40 PM, lan karo 20 menit pungkasan amarga bidang iki kabeh dicokot ayem. Kita tekan titik sepisanan sawise jam penerbangan 11 - Istanbul - salah sawijining bandara sing paling rumit sing aku wis ketemu, dadi luwih saka wong, gething discriminating - babagan budaya macho - nanging ing pungkasan wektu ngenteni 5 liwati luwih cepet.

Kita numpak pesawat maneh telat, 20 menit maneh, kita bakal tekan papan sing dituju jam 4 sore, akhire tekan jam 5:30 sore. Udakara katenangan wis dirasakake, kita mlebu lan ing pikiranku aku mung matur nuwun marang Gusti Allah amarga wis menehi aku kesempatan sing ora duwe akeh, aku matur nuwun marang Venezuela kanggo nglatih aku, matur nuwun marang kulawarga amarga tresna marang aku lan bosku amarga ngerti kahanan, Sanajan dudu masalah iki, dheweke nundha lan gelem dhukungan.

Nalika aku teka ing omah anyarku, aku ngganti sawetara masalah kanggo wong liya, amarga kekurangan listrik, aku kudu nggarap lampu kanggo nyegah biaya dhuwur saka layanan listrik, kanggo sistem transportasi sing rusak lan layanan transportasi sing efisien nanging larang - saben biaya metro metro 2 euros, tiket multi-lelungan kanggo trem iku 70 euro lan trip taksi bisa biaya antarane 9 lan 20 euros gumantung saka jarak-.

Priksa metu kaya iki, Iku ora kemewahan sing kabeh bisa menehi. Aku kudu ngakoni. Nanging metu menyang konteks sing beda, ora bakal langsung ngganti urip sampeyan; apamaneh amarga ana trauma sing mbutuhake wektu kanggo pulih.

Sebagéyan gedhé Venezuelan sing dipigunakaké kanggo urip tanpa mbayar dhuwit, utawa mbayar dhuwit sing cilik banget, diwènèhaké kanthi magnitudo pangopènan sistem transportasi umum, sistem listrik Nasional, lan akèh manèh. Apa sing nyebabake kabeh iki minangka akibat, amarga saiki ing Venezuela urip kanthi dhasar nyumbangake listrik lan ngombe banyu, kurang transportasi, kurang obat, inflasi, layanan kesehatan ing kondisi subhuman, lan liya-liyane. Akeh perkara sing bisa dideleng, mung nglebokake "Venezuela" ing mesin telusur Internet lan maca saben warta mau.

Saliyane, aku ora nyalahake wong-wong sing ora ngerti utawa ora pengin ngerti apa sing kedadeyan ing Venezuela, kanggo wong-wong sing nandhang sangsara saka adoh aku ngrangkul lan menehi saran: kerendahan lan karya ing ndhuwur kabeh, sanadyan kita felt pain, sedhih utawa nostalgia, kita kudu tetep, kanggo wong-wong sing isih ana, aku mung bisa pitutur marang kowe yen iman mung siji sing perlu kanggo terus.

Matur nuwun kanthi sabar, babagan topik sing metu saka geofumadas. Aku nutup bab sawise 2,044 tembung, sing makili bagean saka laporan - kanggo boss - suwene rong minggu kerja.

Tutul terus.