Ashes saka katresnan kobong

Minangka dina tradisional, bandara sing ngepenakke, kuliah ing basa Inggris geomatik lan nyeri punggung saka Toshiba sing abot sing lagi nyandhak ing pundhak tengen. Sawise pirang-pirang jam pesawat telat aku ngrasakake loro kopi lan bar coklat. Kanggo mbuwang-mbuwang wektu aku tuku versi khusus Urip kanggo ngomong-Saka García Márquez-, tumindak sing petugas menehi pemisah sing dirancang kanthi apik nalika aku gladhen jenengku, nyoba panandha sing pungkasane ora dakgawe. Ngundur ngenteni, aku wis lungguh ing ruangan sing kayane ana wong sing ora duwe gaweyan liya.

Nalika krungu telpon kanggo nyedhaki Terminal 27, aku banjur tangi kaya prajurit lan langsung golek kursi cedhak. Nalika nggawa bukuku sing udakara udakara 43 kaca, aku ngerti yen pamisah ilang, aku kelingan weruh tiba saka kursi, mula aku cepet-cepet bali golek.

Nalika aku teka, aku kenal karo pasuryan wanita sing sikile nyebrang lan koper ijo sing aneh wis mapan ing kursi. Aku bisa ndeleng pamisah ing ngisor iki, aku cepet-cepet nyedhak lan sopan njaluk aku njupuk barang ing sangisore kursine. Dheweke nembak aku kanthi cepet, kosong lan langsung mbengkongake awak dhewe kanggo nindakake dhewe. Dheweke njupuk pemisah lan ndeleng sawetara detik, banjur dheweke ndeleng aku kanthi alis tengen lan nalika semana uripku beku kaya karamusca.

Wis pirang-pirang wulan aku ngaturake hadiah kanggo ndhelik kanggo nulis surat kanggo kanca sakelas wiwit taun kapisan, siji saka taun kapindho lan siji saka sekolah, sing suwene sèket sen nyewo 17 garis kanggo bocah-bocah wadon sing tresna karo lirikku lan tresna karo aku jenenge Iku taun-taun nalika aku percaya yen praupanku, ndhelik ing mburi gaya rambut sing ora apik lan pejoratif sing dudu saka ibukota, ora bakal ngidini aku nanggepi positif saka bocah wadon, kurang saka sing mataku mripat telung kursi ing ngarepku. barisku. Amarga ora gelem ngeterake, dheweke nulis surat kanthi crita sing padha, kanthi tembung-tembung sing ora nate dakkirim ing missen tentara bayaran. Dheweke wis nutupi format kaya sing diandharake lan kanthi alus, wis nggawe interjeni inisial jeneng kita.

Ing sawijining dina aku mutusake menehi, alasane dadi bocah nanging butuh sawetara dina kanggo ngrancang. Ing wayah esuk aku njaluk dheweke menehi buku catetan Studi Sosial, ing tengah dheweke nyelehake surat kasebut, ing bagean sing kudu ditliti supaya ora kesusu karo ejekan Profesor Elida kanthi ngganggu 7 esuk.

- Bojoku - Aku kandha, nalika aku lagi goyangake kaya-kaya aku mlebu sekolah ing salebeting kostan minangka ons obat utawa setengah majalah porno.

Dheweke ngulurake tangane lan nalika nyawang aku karo eseman sing sopan, kita sakloron nyekseni surat kasebut tiba ing lantai. Aku gemeter kaya nalika bapak saka Lipas Dheweke nemokake kita nyolong tebu, aku nangkep mripate lan aku bisa ndeleng kepiye alis, banjur dheweke mbungkuk kanggo njupuk surat kasebut banjur alisé dawa, dawa lan dikerut maneh nalika tangane nutup surat kasebut. Banjur alis dheweke surut lan dheweke weruh aku nalika lambene sing alus menehi eseman penasaran, bingung lan sihir.

Iki minangka sebab kenapa aku ngerti ekspresi dheweke nalika njupuk pemisah, langsung ngeterake aku ing sak detik sadetik meh 23 taun mengko. Dheweke mesthi wis maca jenengku -manawa ora ana sing nganggo maneh-. Dheweke ngerutake loro alis ing tengah, nggulung, lan ndeleng nalika aku mung nasib sing bisa diatur. Alis sing ayu tambah gumun, langsung mripat loro mrenges, kedher, lan cangkeme sing alus nggawe ekspresi sing padha karo awan mau ing kelas. Pendhidhikan Civic.

Aku beku, aku ngulurake tangan kaya zombie kanggo njaluk pamisah lan nalika drijine ndemek arus listrik aku mlebu ing atiku lan sikilku goyang kaya wuto sing vertikal. Bongkahan ing tenggorokan lan setengah luh ing mburi mripat nalika ndeleng pasuryan kasebut tetep ing sektor 1 ing albumku pirang-pirang taun. Balung pipi padha, kanthi dandanan, bayangan eyelid lan pengeringan salon sing katon ora kaya biasane nanging menehi sentuhan sing beda kanggo apa sing dilarang sekolah pesantren. Nanging dheweke dhewe.

Banjur nalika nyekel tangan, ora ngerti papane, koper, lan swara saka speker, kapsul wektu dibukak. Nenem wulan ing taun kasebut ngeling-eling, sawise surat cilik daksentuh lan dheweke mutusake kanggo mangsuli tembung-tembung sing nyebabake aku lara seminggu ing sternum. Aku kepengin banget supaya kelas bisa ndeleng dheweke mlebu, rapi nganggo pucuk, rambut coklat sing ora sampurna, supaya dheweke bisa nyekel aku kanthi tampilan sing bakal menehi urip esuk lan pati ing wayah wengi. Banjur aku ngarep-arep sesi sore supaya dheweke menehi notebook karo surat cilik sing bakal dakpungkasi ing kanthongku. Kelas kasebut langgeng, ora sabar dheweke sabar, bakal maca kaping pitu kanthi santai, kanthi tangis lan wetenge lara -jero banget- Saka balung. Dadi aku kepengine dadi wengi supaya dheweke bisa mateni lampune. Aku nutup mripat lan secara harfiah ndeleng praupane kanthi eseman setengah, alis dikerut, kendur, mesem.

Wektu kayane ora kliwat, samubarang ora duwe rasa, kelas, wong, mung dheweke lan aku. Ora ana sing nate takon babagan rahasia notebook sing nggawa loro surat metu lan loro metu saben minggu, kanthi ukara sing durung nate ditulis miturut panjaluk lan wangsulan sing nganti saiki aku ora nate mbayangake bisa teka saka jiwane.

Kaya ngono urip ing pesantren, kita seneng banget karo pasuryan sing ora bakal dakjaluk, mripat sing ora bakal tak ambung, lambe sing mung diambungi kanthi kebeneran. Sawetara kontak sing dicolong ana ing kelas Ibu Guru, nalika aku ngidini dheweke nggunakake chisel kanggo ngrusak kreta kayu nalika aku menehi pelajaran sing mung duwe tujuan kanggo ndemek tangane, tumindak sing dheweke nanggapi kanthi remet ing ujung driji. Iki minangka momen romantis sing paling luhur, ujare -ing kertu cilik- sing nyawiji nyawane nalika umur 13 taun, sensasi kasebut kuwat banget mula nyebabake ejakulasi pelumas lan kepenginan mati ing njero euforia nguwuh asmane ing Saturnus dina Senen esuk. Ing jalur iki, aku ora nuwun sewu maneh yen ngakoni yen ora sopan, nanging tumrape pubert taun, mesthi kabeh kekacauan kanthi tertib.

Nanging ora ana sing bisa mbayangake apa awu sing bisa ngluwihi komplikasi sing kita entuk lan nggawe urip iki.

Wayahe pencahayaan kasebut meh ora menehi wektu kanggo nyebrang sawetara tembung ing bandara, kayane ora perlu lan malah ora ngerti suwene genggeman driji kasebut. Kuku sing alus, tanpa polesan, meres driji maneh lan rangkulan saya kuat. Aku ngambung gulune cedhak karo anting-anting karo kepengin nangis, nalika ngambu wangi wungu ing banyu, aku bisa ngrasakake erangan nalika aku menehi jeneng kasebut -jenengku- Tengok ing kuping, nalika aku ndeleng dhadhane saya nutul ing dhadhane.

Banjur pengeras suara ngumumake jenengku, ngelingake yen lawange arep ditutup. Aku rumangsa nesu lan ing detik sing impulsif aku takon marang email, dheweke nulis ing separator, aku ndhikte mine nanging aku ngerti kemampuane sing kurang kanthi tandha nalika dheweke ora bisa napsirake tembung kasebut Gmail.

- Aja padha sumelang, aku wis duwe sampeyan - dakkandhani, sing mangsuli terus-terusan.
- Aja lali, sampeyan kudu nulis marang aku-

Nanging ora ana wektu, mula aku njupuk pemisah, dilebokake ing buku kasebut lan ditinggal kanthi ngrangkul cekak lan kesan gigitan dheweke ing gulu.

Aku numpak pesawat, kepengin balapan supaya bisa ilang lan ajrih saka pertemuan sing adoh. Bukune dak cekel ing dhadha kaya-kaya dadi bagean saka wujudku, kaya-kaya uripku ana ing kana, nalika lagi siyap ngimpi. Sawetara detik mengko, kanca lelungan kasebut wiwit ngomong kaya senapan mesin, dheweke kayane wong lanang sing ora bisa mandheg anggone ngomong. Aku ora pengin kelangan wayahe kasebut karo charlatan sing ngandhani babagan ewu perkara ing enem paragraf tanpa lekukan, mula aku nggawa dheweke menyang topik García Márquez. Sajrone rencana kaya aku wis maca saben bukune, luwih disenengi Godhong Mudhun,mula banjur dakwenehake salinane, kaya sing diarepake, dheweke durung maca.

Aku njupuk bookmark, dilebokake ing kanthongku kaya sing dakkanggo nganggo kertu cilik, banjur aku nutup mata ... banjur dak deleng maneh. Ana ing kana lungguh ing sisih liyane lapangan, ing ngisor jendhela Prof Raquel Ramos, kanthi sikil sing nyilang lan tampilan sing ilang. Aku, saka sisih liyane, ing bangku kayu, nganti mripate disambungake ing utas virtual sing kayane ora nggatekake game basket, peluit konselor, beo ing jejere utawa skor pungkasan. Aku kelingan lelungan menyang The Reliefdening blumbang Bowl gula, nalika dheweke nganggo blus ijo aqua sing pas ... eseme mesthi padha nanging pengaruh sing unik lan ora bisa dilalekake. Banjur aku kelingan perjalanan menyang San Jose del Potrero, –Luwih akeh paddock tinimbang San José-. Wektu iki nganggo seragam biru padhang koor Profe Nancy ... kaya malaekat.

-Ezra nyiapake manah, kanggo takon marang ukum ...

Dheweke pancene nate dadi malaekat.

Praupane gaib pungkasane ngusir aku, lan rong wengi turu aku secara harfiah ndadékaké aku mlaku-mlaku nganggo méga.

Mangkat saka bandara cepet, taksi nggawa aku menyang hotel lan ing sawijining wektu aku kepenak lungguh ing kursi gaya Louis XV sing golek koneksi nirkabel. Aku nyelehake tanganku ing kanthongku kanggo nggoleki pemisah lan ora bisa nemokake. Tanganku dakselehake ing tangan liyane, uga ora ketemu. Wedi nyerang atiku lan aku banjur nuli golek ing papan liya: ing buku, ing dhompetku, klambi, lan pasporku ... ora ana ing kana!

Alon-alon, siji, liyane, lan maneh aku mbukak saben celengan ing koperku, nalika mbuwang saben potongan, rasa lara ing dhadha wiwit tuwuh. Banjur aku nyopot saben klambi nganti wuda, aku rumangsa dadi wong bodho kaping pindho lan nalika ora sadhar wiwit nggawe sendok, aku kesimpulan sing pungkasan.

-Apa Sampah! - Aku njerit karo esofagus. Nalika narik rambutku, aku mlayu lan ngeculake tembung-tembung liyane sing ora pantes kanggo blog iki.

Iku sawetara taun kepungkur. Aku ora ngerti maneh apa bakal mbalekake wangkalku, apa arep takon babagan nasib, nganggep yen kita loro rumit utawa mangu-mangu yen kedadeyan kasebut sejatine.

Aku mung bisa ngucapke matur nuwun marang dheweke amarga wis ngidini aku tresna marang dheweke ngluwihi impen, luwih saka sepisan. Pancen ora bisa mandheg sawetara, nanging ing kalorone kasus, kanthi alesan mung ngelingake yen aku ana.

Maneh ... Matur nuwun.

Dijupuk saka ing kono, meh nganggo tinta sing padha, kanggo sawetara nonton sing ngerti yen ora mung OpenSource.